عمريست

نگاه من، خيره

به نيمه تاريک ماه

مانده است.

چه تيرگي بي انتهائي!

نوبرانه

دهانم را پر می کند

در هر ترنم ملایم نسیم؛
دنباله ی کف آلود موج ها
بوی شور هوای دریا

می کشد، با شیطنت
دامن پیرهنم را
شاخه ی نازک تمشک کال

چه هوسباز است
منگوله های سرخ و بنفش
میان انبوهی ِ خارستان تمشک
در آغوش ِ زربفت ماسه زار ساحل…

هایکو

سوزن های باريک کاج
زنگوله های کوچک اشک
باران باريده است…

– از مجموعه ی فتو هایکو

اول می

من رویائی دارم
در ذهن محدود خود،
که هر روز
محدودتر می شود.

من رویائی دارم
که دسترنج دست های خسته،
در آن خیال
به تمامی

پرداخت می شود.

من رویائی دارم
که سال هاست هنوز،
در ذهن خسته ی من
تکرار می شود…

پ.ن. ترجيع بند سخنرانی معروف مارتين لوتر كينگ پای مجسمه يادبود آبرهام لينكلن «من رويائی دارم…»

بهاريه

شب تاريک را رها كن
به آفتاب نگاه كن
و روز روشن
و جادوی ياس بنفش
روی نرده های كهنه ديوار
…

نهال بهار

هجوم برف زمستان نیز

چنان نکرد

که چتر سپید بهار

شاخسار نازک تو را.

چارشنبه سوزی

بیزارم،

از بوی تیز باروت
که منخرین شهر مرا می آزارد
– یادگار آتش و مرگ
جرثومه ی تلخناک آوازهای جنگ –
سرمای رویاهای زرد من
در هیمه ی صفای کودکی
با مهربانی های آتش سرخ
گرم می شود…

روز زن

یادگاری نوشتیم
بر بتن سرد مسلح.
یادمان باشد
روزی چون امروز را
در سال دیگر.
…
چند فریاد دیگر
تا ریختن دیوار
باقی ست؟…

هایکو

نگران است قاصدک
فرزندانش را
باد خواهد برد…

زمستان

چند گاه است به راستی؟
بی قراری باران و سر گردانی برف
آشوب های خیال، پايدار و
دل آشوبگی های زمستان محال…
شب های بی انتهای دل واپسی
برقرار!